Bijna twee jaar geleden toen de muzieksector nog aan het recht krabbelen was van de zware slag die het kreeg van de Corona pandemie en naar een tweede adem zocht, waren we diep onder de indruk van de rijzende ster aan de Americana hemel, Courtney Marie Andrews. Solo akoestisch op gitaar wist ze, weliswaar in een korte set, een ganse ABclub te begeesteren met haar kristalheldere stem en één grote brok emotie, die de rode draad vormt door haar songs. Ze kwam toen haar break-up en voor een Grammy genomineerd album “Old Flowers” voorstellen in een diep ontroerende set. Vandaag staat ze in een goedgevulde Rotonde van de Brusselse Botanique opnieuw te pronken met een nieuw album “Loose Future” en ditmaal met een volledige band aan haar zijde. De intimiteit van een vorige solo show ging hierdoor misschien een beetje verloren, maar tegelijkertijd gaat er een nieuwe wereld voor ons open, waarop net als op het nieuwe album, meer de country kaart wordt getrokken. Afwisseling troef vanavond en een Courtney Marie Andrews die bewijst dat ze niet voor niets al de UK Americana Awards voor beste internationale act op haar palmares heeft staan. Voor ons verdient ze vanavond meer dan terecht haar plaats naast andere vrouwelijke country en singer-songwriter grootheden zoals Emmylou Harris, Joni Mitchell, Lucinda Williams, Linda Ronstadt of andere Tift Merritt’s. 

Ondanks dat Courtney Marie Andrews nog maar tweeëndertig lentes jong is, heeft ze toch al acht albums op haar naam staan en mag ze bijna haar vijftienjarig jubileum vieren. “I am a junk writer” weet ze ons te vertellen gezien het hoge tempo waaraan ze soms schrijft, maar op haar stuk voor stuk knappe albums is er toch geen spoor van junk te vinden. Aan inspiratie schiet ze zeker niet te kort, integendeel zelfs. Haar nummers zijn plaatsgebonden geschreven en ze is nogal een rondtrekkende ziel. Al op zestienjarige leeftijd verliet ze het ouderlijk huis in Phoenix Arizona om gewapend met gitaar en een bundel songs te gaan busken aan de West Coast op de meest uiteenlopende plaatsen, om dan naar de East Coast te verkassen en er haar eerste , in eigen beheer uitgebrachte album “Urban Myths” uit de brengen. Hiermee liep ze al in de kijker en ondertussen zingt ze en tourt ze nog met staatsgenoot Jimmy Adkins van de pop/punk band Jimmy Eat World, om dan naar Seattle te trekken en daar Damien Jurado te ontmoeten, die ze ook vocaal bijstaat en op toetsen. Daarna trekt Courtney richting Europa en meer bepaald Leuven, waar ze backing vocals zingt voor Milow, een EP “Leuven Letters” opneemt en een nieuw album neerpent, “Honest Life”. Liefdesperikelen zijn bij Courtney Marie Andrews niet uit de lucht gegrepen en ook “Honest Life” is net als “Old Flower” een break-up plaat, maar zorgt wel voor een lanceerplatform voor haar grote doorbraak met “May Your Kindness Remain”, dat overal vijf sterren reviews krijgt. Ondertussen is onze hobo in Massachusetts aanbeland om vandaar voor de opnames van “Loos Future” naar New York te verkassen, waar ze samen met producer Sam Evian, vriend van Hannah Cohen, het album inblikt.

Een behoorlijk avontuurlijke dame is Courtney Marie Andrews, maar ze is iemand die goed weet wat ze wil. Was ze in AB heel dankbaar voor het stille luisterpubliek en kwam ze daar zelf nogal stil over, dan zien we hier vandaag enkel lachende gezichten op het podium en zit de sfeer ontspannen goed. Naar het schijnt heeft Courtney de nieuwe liefde gevonden en het geluk is van haar gezicht te lezen. De nadruk ligt vanavond logischerwijs op “Loose Future” en zo start de set met een triootje uit het nieuwe album, met op kop het titelnummer dat wel de country hit lijkt die Tift Merritt nooit heeft geschreven. Courtney’s stem klinkt loepzuiver en doet zeker in country getinte songs zoals in de opvolger “These Are The Good Old Days” en het later in de set droeve, hemelhoog emotioneel gezongen break-up nummer “It Must Be Someone Else’s Fault” of het schitterend op Fender Rhodes piano gespeelde “Let The Good One Go”, aan Emmylou Harris denken, country kreten inbegrepen. Een pedal steel komt er vanavond niet aan  te pas, maar dit wordt perfect opgevangen met volume pedaal effecten op elektrische gitaar.

Na een uptempo country getint begin mag het het wondermooi traag walsende “Burlap String”, met heerlijke samenzang, alle cowboy harten laten smelten, om ons daarna te laten knielen voor een bijna gospel klinkend “Break The Spell”, knap doorweven met spookie ritselende percussie. Als de band even van het podium stapt, mogen we ook van nieuw, onuitgegeven werk genieten met een solo getokkelde liefdesballade “Is It Love”, gevolgd door de prachtige, solo startende single “Irene” uit “Honest Live”, een plaat die het label made in Belgium mag dragen. Machtig klinkt ook het droef klinkende “Near You” uit de “Leuven Letters” EP, dat traag in slow core stijl voort spartelt, steunend op gierende feedback van een solerende elektrische gitaar. Ook het door Courtney passioneel op piano begeleide “Carnival Dream” ontploft zo op psychedelische gitaar spinsels, die het dramatische klinkende, repetitieve refrein “I May Never Let Love In Again” nog wanhopiger laten klinken. De fans worden in de bisronde nog verwend met een verzoeknummer, na de knappe country ballade “If I Told” met meezing kreet “Would You”. Maar er wordt toch niet voor voor het avontuur van een lang niet gespeeld nummer gekozen in de finale afsluiter, maar als ware country folk topper mag “Rookie Dreaming” het gordijn dicht trekken. 

“I Am A Loner, I Am Stubborn, Can You Handle This World I Live In” zingt Courtney Marie Andrews in “If I Told”. Een goede raad, zolang dit dergelijke mooie songs en top optredens zoals vanavond oplevert, doe zeker geen compromissen. Anders wordt de prachtige wereld die ze ons nu voorschotelt misschien wel letterlijk een “Loose Future”.  

Yvo Zels  

Meer foto's